Ξαναπιάνοντας και ξαναψάχνοντας το μίτο της ελληνικής μπλογκόσφαιρας θυμήθηκα μια μικρή γωνίτσα δικιά μου και μόνο που την είχα αφήσει μονάχη της να περνάει τα καλοκαίρια και τους χειμώνες της.
Εγώ ζούσα τα δικά μου, έμπαινα στα φέισμπουκ έβρισκα ανθρώπους για να τους χάσω πάλι, τους ξανασυναντούσα για να καταλάβω ότι υπήρχε λόγος που είχαμε χαθεί και να μπλέκω το γαϊτανάκι μου όλο και πιο σφιχτά.
Βρήκα δουλειές και τις άφησα, περπάτησα, έτρεξα πισω από ανθρώπους και καταστάσεις (δεν ακούγεται και πολύ όμορφο αυτό αλλα το ξέρω πια ότι μ αρέσει να "χάνω" τον εαυτό μου σε καταστάσεις να τον αλλάζω μέχρι εκεί που δεν πάει με σκοπό βέβαια να φύγω βιαστικά αργά ή γρήγορα για να τον ξαναβρω)
Κοιτάζω την τελευταία ημερομηνία καταχώρησης προβληματισμένη για το κορίτσι που έχω αφήσει πίσω.
Για τις αγάπες που πέρασαν και με άλλαξαν αλλα οι ίδιες καθαυτές δεν υπάρχουν, παρά σαν σκιές που δεν πετάγονται πια μπροστά μου από καμιά γωνία.
Οι μεγάλες αγωνίες δεν υπάρχουν πια ή έτσι με θέλουν να πιστεύω επειδή έχω καιρό να τις βρω μπροστά μου και τα πάθη μου έχουν αρχίσει να στρογγυλεύουν για να μην αγκυλώνομαι.
Οι φίλοι μου φιλτραρίστηκαν και το απόσταγμα ζει και βασιλέυει ακριβό στη ζωή μου και η μεγάλη μου αγάπη είναι το σπιτάκι μου στην κανονική ζωή.
Δεν ξέρω πότε και αν θα ξαναγράψω και σ αγαπάω πολύ και ταυτόχρονα δεν ξέρω αν σ αγαπάω πια
όμως ξέρω ότι σου φιλάω μουσικές.....
