Για τον μοναδικό μου αναγνώστη ή Οδός Συνέχειας

Όπως βλεπω το παρόν βλογ είναι για λίγους και καλούς οι οποίοι όμως είναι επιλεκτικοί και απαιτητικοί... Τι να κάνω...

Συμφωνώ ότι τα στιχάκια μας είναι για συζήτηση (και επειδή θυμάμαι κι εγώ :p) αρχίζω με το αγαπημένο μου και ακούω...

Απόψε θά 'θελα να 'ρθείς
και να μου πεις σε θέλω
απ' το σκοτάδι να φανείς
σαν ξεχασμένο τρένο

Να σου λέω έλα, να μιλάς για τρέλα
να μου λες δεν πρέπει δεν μπορώ
Να σου λέω έλα, να μιλάς για τρέλα
κλαίει η αγάπη σαν μωρό

Απόψε θά 'θελα να βγω
στου κόσμου το μπαλκόνι
να σου φωνάξω "όσο ζω
ποτέ δεν θά'σαι μόνη"


Need I say more?